به گزارش قدس خراسان، هوا که رو به سردی می‌رود، معمولاً نگاه‌ها به سمت بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌ها معطوف شده و توجه همه به زیرپل‌خواب‌ها و بی‌سرپناه‌هایی جلب می‌شود که در کلانشهرها تعدادشان کم نیست.

شرایط دمایی که اندکی جان می‌گیرد و بهار می‌رسد، این افراد از یاد می‌روند و دیگر مورد توجه قرار نمی‌گیرند. آن‌ها همان بی‌خانمان‌ها، بی‌سرپناه‌ها و البته بیکارهایی هستند که معضلی اجتماعی به حساب می‌آیند بدون اینکه چندان مرجعی برای رسیدگی به امور آن‌ها مشخص باشد. نهادهایی مثل شهرداری، بهزیستی و دیگر سازمان‌های حمایتی نامشان در میان حامیان ساماندهی چنین افرادی وجود دارد؛ اما هیچ کدام به تنهایی نمی‌پذیرند که برای رسیدگی به امور این افراد از ابتدا تا انتها باید پای کار باشند.

معاون اجتماعی و  مشارکت های سازمان اجتماعی و فرهنگی شهرداری مشهد در خصوص شرایط فعلی کارتن‌خواب‌ها در این شهر می‌گوید: ما در مشهد موضوعی به نام کارتن‌خواب نداریم یا به اصطلاح کارتن‌خوابی در مشهد نیست.

مهدی ابراهیمی ادامه می‌دهد: افرادی که گاهی در پاتوق‌هایی در سطح شهر، در مکان‌هایی مثل زیر پل‌ها، زمین‌های خالی یا جاهایی مانند آن هستند، معتادان متجاهری‌اند که برای استفاده از مواد بیشتر به این مکان‌ها می‌آیند و گاهی نیز در سطح معابر با تکدی‌گری و جرایمی از این نوع به دنبال تأمین مواد مخدر هستند.

وی در پاسخ به این پرسش که تعریف شما از کارتن‌خواب‌ها چیست، بیان می‌کند: افرادی که سرپناه ندارند، با اعتیاد دست و پنجه نرم نمی‌کنند، در راه مانده‌اند و توانایی ایجاد سرپناه برای خود را ندارند. این افراد به مرکز خانه سبز در مشهد معرفی می‌شوند و مردم می‌توانند در صورت مشاهده آن‌ها با شماره ۱۳۷ تماس بگیرند تا مراحل ساماندهی‌شان در خانه سبز انجام شود. در این زمینه وظیفه شهرداری تنها جمع‌آوری آن‌هاست. سپس به مراکز خانه سبز تحویل داده می‌شوند و از آنجا با توجه به وظیفه بین دستگاهی که وجود دارد، مورد تعیین تکلیف قرار می‌گیرند.

معاون اجتماعی و  مشارکت‌های سازمان اجتماعی و  فرهنگی شهرداری مشهد در واکنش به این موضوع که تکلیف افرادی که زیر پل‌ها هستند، اعتیاد دارند و سرپناهی ندارند، چیست، می‌گوید: با هماهنگی پلیس، این افراد به مراکز ماده ۱۶ منتقل می‌شوند تا مراحل رسیدگی انجام شود. شهرداری در این زمینه وظیفه‌ای ندارد. 

خبرنگار: هاشم رسائی‌فر